در نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 بنا به فرمان حضرت امام خمینی (قدس السره) به جوانان غیور و انقلابی ایران اسلامی، عده ای از دلسوختگان راستین و پیروان صدیق ولایت فقیه گرد هم جمع آمدند، و نهاد مقدس سپاه را پی ریزی كردند.شاید در آن روزهای نخست كه هدف سپاه را پاسداری از انقلاب اسلامی و دستاوردهای آن مطرح می كردند، تصور نمی رفت كه چه مسؤولیت سنگین و رسالت خطیری به عهده ی این تشكیلات تازه تأسیس خواهد بود؛ اما از آنجا كه محرك حضور در این نهاد، خدمت بی شائبه به انقلاب اسلامی و اطاعت محض و عاشقانه از مقام والی ولایت فقیه بود سپاه به عنوان بازوی توانمند ولایت فقیه، خویشتن را برای هر نوع مأموریت محوله آماده كرده بودند.

امام (قدس سره) در دوم اردیبهشت سال 1358 طی فرمانی به شورای انقلاب رسماً تأسیس این نهاد مقدس را اعلام كردند و شورای انقلاب با تأسیس شورای فرماندهی سپاه گام اساسی را در جهت سازماندهی این نهاد برداشت.سپاه در دوران تشكیل، صرفاً نیروی شهری به حساب می آمد كه با توجه به شرایط خاص در جامعه و پراكندگی قوای انتظامی، مأموریت حفظ نظم و امنیت عمومی را عهده دار شده بود.

در آن روزها، عده ی پیوستگان به سپاه اندك بود و اكثر علاقه مندان به انقلاب جذب تشكیلات و نهادهای دیگر شده بودند  عمدتاً در كمیته های انقلاب اسلامی به پاسداری از انقلاب برخاسته و سعی در صیانت آن داشتند. تعداد كم این عده سپاهیان پرانگیزه نقطه ضعف محسوب نمی شد و عموم برادران سپاهی گوش به فرمان حضرت امام (قدس سره) و آماده اجرای فرامین ولی فقیه بودند.اگر چه سپاه هویتی نظامی دارد ولی، نظامی گری در واقع یك بعد از ابعاد هویت مقدس این نهاد مكتبی و مردمی است.

سپاه نهادی در جهت پیاده كردن اهداف و آرمان های والای انقلاب اسلامی است و نامگذاری سال روز ولادت سالار شهیدان به نام روز پاسدار از این جهت است كه سپاه آرمانی بزرگ و مقدس دارد كه حفاظت و نگهبانی از نظام و حكومتی است كه بر اساس اسلام ناب محمدی - صلی الله علیه و آله-  برپا شده است و داعیه ی تحقق نسبی آن را در جهان امروزی دارد و دامنه ی این آرمان تا زمان حكومت عدل جهانی امام مهدی «عج» نیز گسترده است و بدین لحاظ دارای آرمان های مكتبی، انسانی و جهان شمول است كه باید همیشه حركت خود را بدان سوی جهت دهد.